Een Onvergetelijke Ervaring
Ik herinner me nog goed die dag – het was een typisch drukke zondag. Mijn vrienden hadden me overgehaald om naar het spirituele centrum in Aalsmeer te gaan. “Kom op, het wordt leuk!” zeiden ze. Zoals altijd twijfelde ik. Wat zou ik daar nou weer moeten doen? Ik was niet bepaald een spiritueel type, meer een biertje-bij-de-sportclub soort van guy. Maar hey, soms moet je jezelf een duwtje geven, toch?
Toen we aankwamen, was centrum universele wijsheid de sfeer meteen al heel anders. Er hing een lichte geur van wierook in de lucht, en er was een rustgevende muziek op de achtergrond. Mijn vrienden waren al spiritueel leraar Aalsmeer in een hoekje aan het zitten, omringd door wat yogamatten en een bijzonder vriendelijke man – de spiritueel leraar. Hij had een aura die je niet kon negeren. Hij spraken over complementaire therapie en hoe het je kan helpen om naar binnen te kijken. Het klonk allemaal heel mooi, maar wat betekende het eigenlijk voor mij?
De Reis Naar Binnen
Toen we een cirkel vormden, voelde ik een lichte nervositeit. “Waarom doe ik dit?” vroeg ik mezelf. De leraar begon met een eenvoudige oefening: ademhaling. Gewoon in- en uitademen, dat kon ik nog wel. Maar na een paar minuten begon ik te voelen dat ik dieper moest kijken… naar mezelf. Dat was best eng. Wat als ik dingen zag die ik niet leuk vond? Ik bedoel, ik heb m’n gebreken, zoals iedereen.
Terwijl ik daar zat, voelde ik dat mijn gedachten me waren overgenomen. Ze flitsten voorbij als een Netflix-serie met oneindige seizoenen. Af en toe probeerde ik me te concentreren, maar dan glipte mijn geest weer weg. Het was alsof mijn internal monoloog door een soort onophoudelijke karaoke-bar scrollde! Soms moest ik even lachen om mezelf… wie had gedacht dat zelfontdekking zo uitdagend kon zijn?
Na een tijdje vroeg de leraar ons om onze gedachten op te schrijven en ze gewoon te laten zijn. Geen complementaire therapie non‑dualiteit oordeel, niets! Het idee dat je je eigen gedachten moet toestaan en gewoon kijken wat ze doen, was bevrijdend. Ik schreef dingen op als “Ik ben een controlefreak” en “Ik hou van chocolade!” Het was als een therapie-sessie met een vleugje stand-up comedy. En guess what? Iedereen blijkbaar had datzelfde gevoel met hun eigen ‘verhaal’. Het zorgde voor een verbintenis, een saamhorigheid die ik niet had verwacht.
Het Grote Besef
Na die ervaring volgde ik meerlessen en sessies in het centrum van universele wijsheid. De verhalen die mensen deelden, de verkenningen die we samen maakten… ik vond het fascinerend! In dat halletje vol met mensen die ergens op zoek waren – je kon de verbinding haast proeven. We leerden over non-dualiteit, de gedachte dat alles met elkaar verbonden is. Dit was meer dan alleen een spirituele les … dit was als familie.
Soms, als ik niet in staat ben om mijn hoofd leeg te maken, herinner ik me die eerste sessie – met de wierook, de ademhaling en al die gekke gedachten die door mijn hoofd schoten. En weet je wat? Het leven is een reis. Ja, dat klinkt cliché, maar er zit waarheid in. En dat is wat ik nu steeds meer begin te begrijpen.
In closing, ik ben zo dankbaar dat ik die eerste stap heb gezet. Het was niet altijd gemakkelijk, maar elke ervaring, elke lach, heeft me dichter bij mijn eigen spirituele pad gebracht. Dus aan jullie die dit lezen: durf te duiken in je eigen reis! En wie weet, misschien zie je me in Aalsmeer voor een koffie en een goed gesprek! Tot de volgende keer!
